وضعیت بوردرلاین

متقاطع ترین جهان موازی..تمام جهان های موازی را طی کردم تا به تو برسم..تا متقاطع ترین نقطه ام باشی.تا در فراسوی گذشته و حال و آینده تصویری بی انتها از وضعیت بوردرلاین...

Who would stay with me.. "شما پزشکها انقد خون و جسد دیدین که دیگه همه چی براتون عادی شده.حس ندارین!"این جمله رو تو این سال ها زیاد شنیدم.از دوستان،فامیل،هر کسی که به دلیلی از بالای گود مارو میدیده..کشیک قبلم که همش رو بالای سر حسین بودم و لحظه لحظه اش رو دیدم؛از بیحالی خفیف اولش تا وقتی که از هر سوراخ و سوچوری از بدنش خون میومد و بعدترش که بدن کوچولوش رو میبردن سردخونه،فک میکردم که آیا واقعا عادی شده؟آیا مرگ حدیث که بعد دوماه به زحمت داشت باهام دوست میشد،نازنین زهرا که تولدش رو تو همین بخش هماتو بود که جشن گرفتیم،محمد با اون مژه های بلند و لپ های کورتونیش یا حتی قبل تر؛آقای مستوفی که از نوه ها و زمین کشاورزیش برام میگفت،مریم بانوی زیبا با اون بافت ظریف موها و دستای حنا زده اش، سکینه خانوم که سوپش رو نخورده بود و برای من نگهش داشته بود،صدیقه که وقتی کرم نرم کننده به دستهای نحیفش میزدم آروم دستم رو فشار میداد و میخوابید. سارا،حاج عباس،عفت،مرضیه،...همه اینا،واقعا برام عادی شده؟نمیدونم..دیگه وقتی ختم سی پی آر رو اعلام میکنن اونقد تعجب نمیکنم که یه زندگی و یه عمر جلوی چشمام تموم شد.شاید بعدش برم نت برای یه بیمار دیگه بزارم یا حتی برم سلف غذا بخورم. ولی تهش وقتی که با خودت تنها میشی،هزار بار و هزار بار مرور میکنی که اگه این کارو کرده بودی ممکن بود نمیره؟اگه اون دارو رو داده بودی چی؟میشد وضعیت بوردرلاین...

وضعیت بوردرلاین...